Σε λίγη ώρα ξεκινάμε το ταξίδι μας για την ακριτική Κάρπαθο! Όλα έτοιμα για το σεμινάριο παραδοσιακής μουσικής έχοντας μεγάλη ανυπομονησία να συναντήσουμε ανθρώπους φιλόξενους σε ένα ευλογημένο μέρος με πολύ ιδιαίτερη και αξιόλογη μουσική.
Η χαρά μου μεγάλη που θα αποτελέσω κι εγώ μέρος αυτών των εργαστηρίων έχοντας την ευθύνη της ορχήστρας. Μαζί μας η Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία έχει την επιμέλεια όλου του σεμιναρίου, ο Σωκράτης Σινόπουλος, η Κούλα Γιαζιτζόγλου, ο Χαρίτωνας Χαριτωνίδης και ο Μανούσος Κλαπάκης.
Όλα αυτά υπό τη στέγη του Καλλιτεχνικού Συλλόγου Δημοτικής Μουσικής «Δόμνα Σαμίου» και κυρίως υπό την ευλογία και την αμέριστη συμπαράσταση του π. Καλλινίκου.
Καλή μας αντάμωση!
Υ.Γ. Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο μου βιβλίο «ΠΕΤΡΑ ΚΙ ΟΥΡΑΝΟΣ» του οποίου το μουσικό οδοιπορικό ξεκινάει από την αγαπημένη Κάρπαθο!
«Ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτρης διάβασαν και έμαθαν πολλά για το νησί αυτό των Δωδεκανήσων. Είδαν πως βρισκόταν πολύ μακριά από το μέρος που γεννήθηκαν κι αυτό τους έκανε ακόμα περισσότερο ανυπόμονους για να γευθούν τα ηχοχρώματα και τις μουσικές παραδόσεις του τόπου. Πέρασαν θάλασσες, πελάγη και βουνά… Καλοκαίρι! Ο ήλιος άρχισε να τοξεύει τις ακτίνες του με περισσή μανία σαν να ’θελε να εκδικηθεί τις κρύες και υγρές νύχτες του χειμώνα. Έφτασαν και πάτησαν το πόδι τους στο νησί που πρωτολαχτάρησαν. Κι είναι γνωστό πως ό,τι πρώτο
γεύεται τους κτύπους της καρδιάς μας, αποκτά μέσα μας και κάποιες «μυθικές» διαστάσεις. Ανηφόρησαν για κει που όλοι έλεγαν πως είναι η «σύνοψη» της παράδοσης της Καρπάθου και όχι μόνο! Το χωριό που θυμίζει την κατοικία των θεών της αρχαιότητας, την «Όλυμπο». Γιατί η Όλυμπος φημίζεται για τα μοναδικά οικήματά της, για τα πολλά έθιμά της, για τα υφαντά της, για τα παραδοσιακά γλέντια της κυρίως, που κρατάνε μέρες και νύχτες πολλές. Η περιέργεια των νέων μας συμβάδιζε με την απέραντη χαρά τους. «Πω πω! αυτός ο ήχος της καρπάθικης λύρας! Με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι στις πηγές ενός παλιού ποταμού. Σε κάτι πρωτόγονο… κάτι αυθεντικό! Σαν να μεταφέρθηκα πίσω στον χρόνο…» έλεγε και ξανάλεγε με ανοιχτό το στόμα ο Κωνσταντίνος στον Δημήτρη, ο οποίος συμφωνούσε απολύτως με τον φίλο του, γιατί τα συναισθήματα του φίλου του, με λιγότερη ένταση είναι αλήθεια, μεταγγίζονταν πάντως και σ’ εκείνον. «Πράγματι, φίλε μου! Έχεις απόλυτο δίκιο! Το ηχόχρωμα που βγάζει το όργανο αυτό σε συνδυασμό με τη βροντερή φωνή του λυράρη είναι κάτι που προκαλεί… ανατριχίλα!» – έδειχνε κι αυτός εκστασιασμένος από τα όσα βίωναν. Μοναδικές και ανεπανάληπτες οι στιγμές των δύο φίλων στην κεντρική πλατεία του χωριού. Το άγριο τοπίο γύρω τους συντελούσε κι αυτό στη μουσική μυσταγωγία που υπήρχε εκείνη την ώρα. Ο λυράρης πρώτος τραγουδούσε τον σκοπό κι ύστερα όλοι οι Ολυμπίτες απαντούσαν στα αυτοσχέδια δίστιχα που έφτιαχνε. Για να προστεθεί σε όλο αυτό το ιδιαίτερο θέαμα και ο χορός… Μία ιδιόμορφη σούστα που όμοιά της ο Κωνσταντίνος δεν είχε «αισθανθεί» ποτέ ξανά. Οι δονήσεις του εδάφους από τα χορευτικά βήματα των ντόπιων κατοίκων τον έκαναν να καταλάβει πως ο συγκεκριμένος χορός δεν μπορούσε να αποδοθεί από κάποιον ξένο. Η Όλυμπος είχε πολλά να τους διδάξει… Γέμισαν από εικόνες και ήχους μιας άλλης εποχής. Απόλαυσαν όσο ήταν δυνατό μαζί με τους νόστιμους μεζέδες και τις μοναδικές μακαρούνες τις ομορφιές του τόπου, περιδιάβηκαν στα ανηφορικά και τα κατηφορικά δρομάκια, μίλησαν με κάποιους ντόπιους, «έσπασε» η μύτη τους από τη μυρωδιά του ψωμιού παραδοσιακού φούρνου, πλημμύρισε η ψυχή τους από καθάριες ματιές προσώπων που τα ’χε σκάψει αφειδώλευτα η αγνή φυσική ζωή… Μια ισχυρή φωνή τούς καλούσε να μείνουν περισσότερο. Να πιάσουν και να γίνουν ένα με το ευλογημένο χώμα που για λίγο τους φιλοξενούσε. Μα, το όραμά τους τούς ξύπνησε. Γι’ άλλα πράγματα είχαν ξεκινήσει! Αναχώρησαν για τον επόμενο προορισμό. Η λύρα της Καρπάθου με τα κουδουνάκια της καθώς και οι ιδιότυποι χοροί τούς συνόδευαν με πολύ έντονες αναμνήσεις. Έπρεπε να αναζητήσουν κάτι ανάλογο, γι’ αυτό και κατευθύνθηκαν προς τα νοτιοδυτικά τους. Στην όμορφη και λεβεντογέννα Κρήτη…»